Zondag 18 december
vierde zondag van advent
De kaarsen van advent
Met het naderen van Kerst branden we in de kerk steeds een kaarsje meer: vandaag zijn het er vier, vandaag branden alle vier adventskaarsen. Waarom we dat doen? Natuurlijk: om de tijd naar Kerst te markeren. Het licht ‘groeit’, en dat versterkt het uitkijken naar de komst van het Christuskind. Het staat symbool voor het licht waarvoor alle duisternis wijkt, ja, zeg maar gerust: waar het licht groeit, verdwijnt de duisternis.
En er is nog iets met dat toenemende licht. Een brandende kaars helpt ook je ogen te richten. Het helpt je stil te worden, je te concentreren. Het toenemende licht kan ook daarin haar diensten bewijzen, dat het meer en meer stil wordt in jezelf, waardoor je toegroeit naar de kern van je leven: de bron van alle licht, God-met-ons.
Matteüs’ begin
Deze zondag lezen we Matteüs 1,1-25. Het bestaat uit twee delen: het lange geboorteregister – van Abraham tot aan Christus –, gevolgd door het verhaal van de verwekking tot en met de geboorte van Jezus. Een geslachtsregister dat uitloopt op een maagdelijke geboorte van een dream boy. Het evangelie begint dus goed: van wie is dit kind de vrucht? Is dit een wettig kind, een kind van de Tora?
Maaltijd
Op deze zondag, die met zijn vier adventskaarsen al zo ‘geconcentreerd’ is, vieren we ook het sacrament van de Maaltijd van de Heer. Brood voor onderweg, om vol te houden als het nog nacht is; wijn om je warm te maken voor het nieuwe morgenlicht.
Ds. Kees G. Zwart, Zaandam
Zaterdag 24 december
Kinderkerstnachtdienst
Voorganger: Mw. Hester van Dam-Pieters
Zaterdag 24 december
Kerstnachtdienst
We luisteren naar dat overbekende oude verhaal, zo mooi verteld door Lucas. In het nu ten volle doorgebroken licht van de ster van Betlehem zien we het: een kind in de kribbe. Maar in nogal armoedige omstandigheden; moet dáár nu de verlossing van komen? Wordt nu alles anders? God laat zich hier kennen als weerloos kind, niet als de afschrikwekkende albeheerser. Maken wij ons klein om bij dit kind te knielen, of weten we anno nu wel beter en zorgen we wel voor onszelf; zijn we inmiddels té vol van onszelf om nog eens écht te luisteren naar dit verhaal?
Frans Joosten
Zondag 25 december
Kerst
Voorganger: Ds. R. van Essen, Delft
Zaterdag 31 december
Oudejaarsavond
Met liefde roep ik u en jullie allen op om naar deze gezamenlijke dienst op Oudejaarsavond te komen. Tezamen als Oude- en Nieuwe Kerk Oud en Nieuw vieren in de kerk. Welke actie kun je op uitgerekend deze avond beter ondernemen dan een bewuste gang naar de kerk?
Of denken we soms dat we zélf het jaar wel kunnen afsluiten en het nieuwe jaar tegemoet kunnen treden op eigen houtje? Na de voorbije drie jaren weten we wel beter. We kunnen het niét zelf.
In de dienst besteden we aandacht aan de honderdvijftigste Psalm. LOOF GOD! Daarmee zetten we een uitroepteken aan het einde van 2022, al zal dat uitroepteken in de ogen van velen waarschijnlijk beter een groot vraagteken kunnen zijn. Maar nee, wij zetten bewust dat uitroepteken. En met hetzelfde uitroepteken gaan we ook meteen weer op weg, het nieuwe jaar in. Wat zou de Eeuwige daarvan vinden? Is Hij het met het uitroepteken eens?
Natuurlijk gedenken we in deze dienst ook Dietrich Bonhoeffer. Die zijn geliefden moed probeerde in te spreken vanuit het concentratiekamp. ‘Door goede machten trouw en stil omgeven’. Als híj dat kon dichten -en hij méénde het!- onder de erbarmelijke omstandigheden van zijn bestaan op dat moment, hoe kunnen en willen wij dan in ónze omstandigheden ons verbinden aan de kracht van zijn woorden?
Maria Opgelder
Zondag 1 januari
Nieuwjaarsdag
Vanouds staat de kerk in de kersttijd stil bij de Kinderen van Betlehem, de zogenaamde onschuldige, of onnozele kinderen in het Nederlands van de 17e eeuw, Les Innocents in het Frans. Zij worden beschouwd als de eerste christelijke martelaren, hoewel je moeilijk zou kunnen stellen dat ze vanwege hun geloof zijn vermoord.
Historisch aanvechtbaar, is het verhaal van de kindermoord in Betlehem een buitengewoon belangrijk thema. Immers, onlosmakelijk verbonden met de vreugde om het pasgeboren kind, is in het moederhart de angst om wat er mis kan gaan. Simeon zegt het Maria: “Zelf zult u als door een zwaard doorstoken worden” (Lucas 2: 35). In Gods ontferming kan deze pijn niet zonder aandacht blijven. Dat begrijpt de evangelist. Kunnen wij dat aan?
Thema: Tranen van moeders.
Ds. J.A. Zeilstra
