De dienst van mijn afscheid op 24 april jl. heeft mij zeer gelukkig gemaakt. Het was alles bij elkaar een groot geschenk! De vele mensen die waren gekomen. De warmte en waardering die werden uitgedrukt in woorden, zang en muziek, zegen en cadeaus. Het samen vieren van de rijkdom van het evangelie, dat de duisternis van deze wereld verlicht. Het ophalen van zoveel goeds dat we samen hebben beleefd. Ook heel veel dank voor de vele kaarten met daarin gedeelde herinneringen en/of goede wensen. Vaak zat er ook nog een boeken- of cadeaubon bij, wat natuurlijk een heel leuke verrassing was! Bij het handen geven na de dienst werden ook nog leuke dingen overhandigd. De weken naar het afscheid toe waren al feestelijk, hoewel ze ook weemoedig maakten. Al die tijd stonden er bloemen en bloeiende plantjes in ons huis, ontvangen bij afscheidsbezoeken. Inmiddels is het werk in vol vertrouwen aan de collega’s overgedragen: Maria, met haar trouw in het pastoraat, Sifra met haar creatieve ideeën. En zeker hebben ze daarnaast nog andere gaven. Maar het belangrijkste is: beiden zijn ze toegewijd aan deze gemeente. En dat zal zeker ook het geval zijn bij ds. Kees Zwart, die mij gaat vervangen en al eerder in onze gemeente werkte. Niet voor niets preekt hij al zo vaak in Rijswijk! En gelukkig zal de lofzang blijven klinken onder leiding van het fijnzinnige orgelspel van Philip Meijer en Henny Heikens. Nog nooit kwam er zoveel waardering naar mij toe als in het laatste halfjaar, nadat bekend werd dat mijn vertrek aanstaande was. Zeker was die er ook eerder maar vaak minder uitgesproken. (Al zijn er zeker mensen geweest die daarop een uitzondering vormden). Dat besef heeft me aan het denken gezet en dat heeft geleid tot een wens voor de collega’s en ook voor de cantor-organisten: dat u als gemeente het nog meer naar hen uitspreekt, als iets u aanspreekt. Predikant of pastor zijn is een mooie maar eenzame taak. Vanwege het ambtsgeheim maar ook omdat een zekere professionele afstand nodig is. Om gemeenteleden volledig vrij te laten zijn.
En ook de musici staan in zeker opzicht apart van de gemeenschap als geheel. Dan is het zeer bemoedigend om regelmatig te horen dat jouw inspanningen worden gewaardeerd!
Er is me gevraagd om in de toekomst nog eens te komen preken. En dat lijkt me zeker fijn! Dus hopelijk gaan we elkaar nog weleens ontmoeten. Mogelijk komen we elkaar op andere manieren ook nog tegen. Maar niet al te snel, want van beide kanten moeten we eerst wennen aan het afscheid. De prachtige engel die mij werd geschonken (zie foto)… De engelen die door mij aan Maria en Sifra werden aangereikt… (en ook diaconaal werker Therese van Kampen ontving er eerder één) ze spreken van het vertrouwen dat altijd leeft op de bodem van de ziel van ons als gelovige mensen. Het vertrouwen dat we niet aan onszelf zijn overgelaten.
Dat de onzichtbare boodschappers van het Licht ons ondersteunen in onze meest donkere uren. En zegenend aanwezig zijn op plaatsen van haat en geweld. Dat vertrouwen blijven we delen en zullen we levend houden!
Hartelijke groet,
Ds. Susan Karreman
